Nie wiadomo do końca, co ma oznaczać oświadczenie muzyków Röyksopp zapowiadające koniec wydawania muzyki na płytach kompaktowych. Czy jest to koniec duetu? A może Svein Berge i Torbjorn Bruntland będą nadal działać pod starym szyldem, ale zaskoczą nas czymś zupełnie nowym? Jakby na to nie patrzeć, piąty a zarazem ostatni album Röyksopp jest wspaniałym ukoronowaniem dotychczasowej działalności duetu z Tromsø.

"The Inevitable End" to najbardziej zimna i "jesienna" płyta Röyksopp. To wciąż ten sam elegancko opakowany electro-pop co na poprzednich wydawnictwach duetu, ale jest tu więcej niż zwykle smutku, nostalgii i nastrojowych utworów ocierających się nawet o ambient (przepiękne, siedmiominutowe "You Know I Have To Go"). Brzmienie kompozycji jest chłodne, śpiew zaproszonych gości (Robyn, Jamie Irrepressible i Susanne Sundfør) jest beznamiętny i jakby nieobecny. Nawet nieliczne dynamiczne kawałki (wyśmienite "I Had This Thing", "Save Me", "Running To The Sea" czy "Sordid Affair") po zamknięciu oczu wytwarzają w wyobraźni słuchacza obrazy norweskich fiordów i nisko pędzących, ciemnych, deszczowych chmur. Imponujące, z jaką łatwością obaj panowie, za pomocą skromnych przecież środków wyrazu, potrafią wyczarowywać tak piękne nastroje.